یادداشت| رضا معتمد
بوشهری ها / این روزها «فستیوال کوچه» در جایگاه مهم‌ترین کنش فرهنگی استان بوشهر و شاید کشور در حال خودنمایی است. از دوم اسفند امسال به مدت هفت روز گروه‌های موسیقی گوناگونی از سراسر کشور و حتی بیرون از مرزهای جغرافیایی ایران در شب‌های بوشهر و در بافت قدیم این شهر به هنرنمایی پرداخته‌اند و می‌پردازند. این برنامه که برگزارکنندگانش چند تن از بومیان اهل هنرند، بازتاب خوبی هم در رسانه‌های درون مرزی و فرامرزی داشته است و آوازة بوشهر را بر سر زبان‌ها انداخته است. گویا این فستیوال برای نخستین بار در سال 1399 آغاز به کار کرد اما در سال‌های بعد پدیدآمدن پاندومی کرونا از ادامة برگزاری‌اش جلوگیری کرد.
من نه سال 1399 و نه امسال فرصت آن را نیافتم که در این فستیوال حضور یابم و از هنرنمایی اهل موسیقی بهره‌مند شوم اما تا اندازه‌ای در جریان تب و تابی که این برنامة فرهنگی در شهر انداخته است، هستم. همچنین به نظر می‌رسد که این برنامه در همان نخستین سال آغازش چنان گیرایی داشته است که بعد از یک درنگ سه ساله توانسته است موج پرتوان هواداران موسیقی را برای خود نگه دارد به‌گونه‌ای که با چنین اقبال پرشماری از خواهندگان موسیقی در سراسر کشور روبرو شود. انتخاب زمان مناسب یعنی اسفندماه معتدل و بهاری بوشهر و مکان مناسب یعنی کوچه‌پس‌کوچه‌های بافت قدیم بوشهر نشان از هوشمندی و ظرافت طبع برگزارکنندگان فستیوال کوچه دارد و در پدیداری چنین اقبالی اثرگذار بوده است. ناگفته نماند که این جشنواره از چند روز مانده به آغاز کار و نیز روزهای برگزاری، موافقان و مخالفانی داشته است. دیدگاه موافقان که به نظر می‌رسد شمارشان هم بیشتر است، مطابق انتظار ستایش از برگزاری‌اش بوده است و موج استقبالی هم که از آن شده است، دلیلی بر افزونی شمار طرفداران است. اما برخی از اهل قلم و هنر نیز بوده‌اند که واکنش‌های انتقادآمیز پراکنده‌ای پراکندهپراکنده‌ایپی به برگزاری فستیوال کوچه داشته‌اند.
در چنین فرصت کوتاهی جای پرداختن به جزئیات چنین انتقاداتی نیست اما به‌طور سربسته می‌توان گفت که پیامدهای مثبت و امیدوارکنندة اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی برنامه‌هایی از جنس فستیوال کوچه برای بوشهر بیش از نقطه‌ضعف‌هایی است که منتقدان آن بدان اشاره می‌کنند. آن هم در زمانه‌ای که جامعه از مدیران به‌اصطلاح فرهنگی‌اش قطع امید کرده و به‌هیچ روی از آنان امید برگزاری چنین برنامه‌های نشاط‌آور و فرح‌بخشی ندارد.
همین که گروهی کوچک از شهروندان پیش چشم مدیران رنگ و وارنگ فرهنگی با کمترین ریخت و پاش و بهره‌گیری از کمترین سرمایه و ابزار و نفرات چنین رویداد باشکوهی را برای چندروز و چند شب پیاپی برپا می‌دارند، خود پدیده‌ای درس‌آموز و روشنگر برای همه است. از دیگرسو با نگاهی به موج استقبال‌کنندگان از فستیوال می‌توان دریافت که پیامدهای مثبت این جشنواره در نگاه عموم مردم بیش از پیامدهای منفی‌اش بوده است و توقع چنین است که به رویدادی که شمار بیشتری از مردم بدان دلبستگی نشان می‌دهند، ارج بگذاریم.| روزنامه پیام عسلویه
عکس
