printlogo


یونس قیصی زاده
فرهنگ سوگواری مجازی را گسترش دهیم
فرهنگ سوگواری مجازی را گسترش دهیم
کد خبر: 62112 تاریخ: 1399/2/2 13:53
بوشهری ها | یونس قیصی زاده رونامه نگار بوشهری در یادداشتی به ترویج فرهنگ سوگواری مجازی در مواجهه با خانواده های متوفیان کرونایی پرداخته است .

بوشهری ها / احتمالا در این روزهای تلخ، تصویر تشییع جنازه مظلومانه درگذشتگان را دیده اید که بدلیل شیوع کرونا و رعایت نکات ایمنی و بهداشتی با حضور خانواده بخاک سپرده میشوند و بازماندگان نالان از این مصیبت با چشمان گریان به تنهایی خانه پناه میبرند. نه از مراسم ختم خبری هست و نه از همدردی حضوری و ابراز تاسف دوستان و نزدیکان و امکان برگزاری سنت های فرهنگی عزاداری در ایران.

بطور متوسط ماهانه حدود ٣٠ هزار نفر در کشور فوت می کنند و خانواده های بسیاری را دچار غم و اندوه می کنند، بنابراین میتوان گفت که در طی این مدت شیوع کرونا دهها هزار خانواده بدون برگزاری مراسم سوگواری، تنها در از دست دادن عزیزی از خود، سر در گریبان کرده و در سکوت اشک ریخته اند، اتفاقی که روانشناسان بیم خطر مبتلا شدن افسردگی بسیاری از آنان را در آینده دارند.

برگزاری مناسکی و مراسمی همانند تشییع جنازه و خاک‌سپاری و انجام مراسم ختم و هفته و چهلم در مرگ عزیزانمان از جنبه حمایت‌گری آن مهم است بطوریکه بتوانیم غم از دست دادن عزیزانمان را با حمایت و محبت و همدردی بستگان و دوستان و آشنایان پشت سر بگذاریم و قطعیت مرگ و پیامدهایش را بپذیریم و بدینوسیله فرد سوگوار با فقدان پیش آمده، سازگار شود، به مرور خاطرات جدید تلخ و شیرین اما عمدتا مثبت درباره متوفی در حافظه جای گیرند و شخص داغ‌دیده بتواند به زندگی عادی خود برگردد.

متاسفانه اکنون و در شرایط کرونایی این مراسم حمایتگرانه از داغ دیدگان دریغ شده و بنابراین آنها ممکن است نتوانند مراحل عرفی روبرو شدن با مرگ عزیزان خود و فرآیند سوگواری را بطور طبیعی طی کنند و از عهده درک هیجانی آن برآیند.

در چنین مواقعی هست که بیم بوجود آمدن اختلال سوگ که در طبقه اختلالات افسردگی قرار دارد، بوجود می آید که طی آن فردی که به تازگی سوگوار شده است حالات و افکاری شامل بی‌قراری، احساس پوچی و ملال، خشم و نفرت ناشی از فقدان، بی‌خوابی، کاهش میل جنسی، کاهش وزن، اختلال در توجه و حافظه، از دست دادن میل به زندگی، نشخوار فکری و اشتغال ذهنی شدید نسبت به فرد متوفی، نپذیرفتن مرگ او، درد روانی شدید، بی‌حسی و کرختی، مقصر دانستن خود در مرگ او، دوری از عواملی که او را به یاد عزیز از‌دست‌رفته می‌اندازد، تمایل به مرگ برای پیوستن به عزیز از دست رفته، بی‌اعتمادی به دیگران، احساس تنهایی، سردرگمی در مورد هویت شخصی و بی‌علاقگی به آینده را تجربه می‌کند.

بنایراین به نظر میرسد که ضروری است تا در شرایط کنونی که امکان تسلی خاطر حضوری بازماندگان فراهم نیست، برنامه ها و مراسمی انجام گیرد تا بتوانند ناراحتی تجربه سوگ با غم و اندوه را در حد طبیعی و بهنجار محدود کرده و از تبدیل شدن آن به اختلال سوگ پایدار و دیگر اختلالات ناشی از فقدان، جلوگیری کند و فرد داغدیده را در طی این بحران و غرق نشدن در افکار ویرانگر و برگشت به زندگی روزمره و از سر گرفتن شغل و تحصیل و فعالیت های سازنده، پس از دوره سوگواری کمک نماید.

با تکیه بر تکنولوژی های جدید از جمله امکانات فضای مجازی شاید بتوان در این شرایط کرونایی، با انجام سوگواری مجازی دستجمعی و با حضور خانواده متوفی، کارکردهای فرهنگی و مزایای انجام مناسک سوگواری حضوری را به این فضا منتقل نمود و بدین وسیله تسلی بخش خانواده های داغدار شد.

خوشبختانه امکانات کنونی برنامه های فضای مجازی همانند اینستاگرام و آشنایی و استفاده فراگیر از آن، این موقعیت را در اختیار همگان گذاشته که بتوانند برنامه های زنده با حضور جمع کثیری از افراد ترتیب دهند و بجا هست که در جهت ترویج سوگواری مجازی برای همدردی با داغدیدگان و حمایت عاطفی و هیجانی از آنها بکوشیم و بدینوسیله از شوک این فقدانها بکاهیم و بدینوسیله به آنها کمک کنیم تا فرآیند سوگ (شوک، انکار، خشم و غم شدید) برای رسیدن به مرحله نهایی سوگ یعنی پذیرش موقعیت پیش آمده را بهتر طی کنند.

- روزنامه نگار و دانشجوی دکترای روانشناسی

لینک مطلب: http://booshehriha.ir/News/62112.html